அவ்வா!

'இந்த பொம்பளை பிள்ளையை பெறுரதுக்கா இத்தனை ஆஸ்பத்திரி ஏறி இறங்கினா', என்று நான் பிறந்த அன்று எனது பாட்டி சலித்துக் கொண்டதாக இன்றும் சொல்லும் சொந்தங்கள் உண்டு.

ஒரு வயதில், இடுப்பில் என்னை தூக்கி வைத்துக்கொண்டு, இட்லியை ஊட்டிவிடும் நேரங்களில் தேங்காய் சட்னியுடன் என்றால் துப்பி விடுவதும், காரமான சட்னி கலந்து என்றால் மென்று முழுங்குவதுமான காட்சிகளை, சமீபத்தில் சந்தித்த எங்கள் பக்கத்து வீட்டில் குடி இருந்த ஒரு அம்மா நினைவு வைத்து சொன்னார்.

 

தாத்தா காவல் துறையில் பணி புரிந்தாலும், மாடுகளை வைத்து சற்று சிறிய அளவில் பண்ணையை பராமரித்து, சுயமாக சம்பாதித்து சேர்த்து வைத்ததாலோ என்னவோ, மிரட்டும் பேச்சும், மிடுக்கான பார்வையும் தான் பாட்டியின் அடையாளம்.

இரண்டாம் வகுப்பு படிக்கும் காலங்களில் வலு கட்டாயமாக என்னை தூக்க சொல்லி, கடைக்கு அழைத்து சென்ற நாட்களிலிருந்தே பாட்டியின் முகம் நினைவில் இருக்கிறது. அந்த நாட்களில் தூங்க செய்வதற்காக பாட்டி சொன்ன சில கதைகளை மட்டுமே, இன்றும் எப்பொழுதாவது வருணுக்கு சொல்கிறேன்.

பல வருடங்கள், எங்கள் இருவருக்கும் பொதுவான அறையே இருந்தது. பள்ளியில் விளையாடி களைத்து வரும் நாட்களில் எல்லாம் காலை இதமாக பிடித்து விடுவார்.

எண்பது வயதிலும் தாத்தாவிற்கும், பாட்டிக்கும் தனியே சமையல் செய்து சாப்பிடும் அளவிற்கு உடலில் தெம்பு இருந்தது. அசத்தலான சமையலை குறைந்த நேரத்தில் செய்து முடிக்கும் பாட்டியின் சாமர்த்தியம், என் ஆச்சர்யங்களில் ஒன்று. தீவிரமாக சப்பாத்திக்கு மாவு பிசைந்து கொண்டிருக்கும் பொழுது, ஜீனியை எடுத்து மாவில் கொட்டி, சேர்த்து பிசைய சொல்லி பூரி போட்டு தர சொல்லும் என் கொடுமையை சகித்துக் கொண்ட ஜீவன்.

ஒரு முழு ஆண்டு தேர்வு விடுமுறையின் ஆரம்ப நாளில் பெரியவளானதை அறிந்து, வீட்டில் சொன்னால், இரண்டு மாதமும் சிறை பட வேண்டும் என்று புரிந்து, இயன்ற அளவு, ஊரெல்லாம் சுற்றி, ஓடி ஆடி விளையாடிவிட்டு, ஓய்ந்த வேளையில் பாட்டியிடம் வந்து தான் முதலில் சொன்னேன். அந்த நாட்களில் அம்மாவை விட பாட்டியிடம் பல மடங்கு ஒட்டுதல் அதிகம்.

பைசா தேவைப்படும் நேரங்களில் எல்லாம், எந்த அட்டையும், பாஸ்வேர்ட் ம் கேட்காத  ATM ஆகவும் இருந்தார்.

பொழுது போகாத நேரங்களில் இழுத்து உட்கார வைத்து, முற்றிலும் வெள்ளிக் கம்பிகளாக சுருண்டிருக்கும் பாட்டியின் கூந்தலை வகிடு எடுத்து, இரண்டாகப் பிரித்து, இரட்டை சடை போட்டு கிளிப் எல்லாம் மாட்டி விட்டு அழகு பார்ப்பேன். அப்படி ஒரு நாள் வாசலில் உட்கார்ந்து  தலை அலங்காரம் செய்து கொண்டிருந்த ஒரு நாளில்,

' இதென்ன, இந்த கிறுக்குபய அங்க இருந்து இங்கயே பார்த்துட்டே போறான்' என்றதும், நிமிர்ந்து பார்த்தேன், ஒருவன்  சைக்கிளில் கடந்து போயிருந்தான். ' இது கூடவா தெரியல? இரட்டை சடை போட்டு, இம்புட்டு அழகா ஒரு புது பொண்ணுன்னு உன்னை தான் பார்த்திருப்பான்', என்று நான் சொன்ன நொடியில், என்னை விரட்டி விரட்டி அடிக்க வந்தது தனிக் கதை.

கல்லூரியில் படிக்கும் பொழுது தவறாமல் பத்து நாட்கள் நடைபெறும் நாட்டு நலப்பணித்திட்ட முகாம்களில் கலந்து கொள்வேன். திரும்பி வரும் பொழுது, 'இந்தக் கழுத இல்லாம வீடே விரீர்னு இருக்கு', என்று அக்கம்பக்கம் இருக்கும் வீடுகளில் சொல்லும் நேரங்களில், வெளிக்காட்ட தெரியாத முகபாவனைகளால் மையமாக சிரித்து விட்டு சென்றிருக்கிறேன்.

பொதுவாக 'அவ்வா' என்று அழைத்தாலும், மிகவும் சந்தோஷமாக இருக்கும் நேரங்களில் எல்லாம் 'அழகம்மா' என்று பெயரைசொல்லி அழைக்கும் சிறப்புரிமை எனக்கு மட்டுமிருந்தது. (மொத்தம் பதினாறு பேரன், பேத்திகள் )

மூன்று மாதங்கள் தொடர்ந்து படுக்கையில் கிடந்த பொழுது தாத்தாவும், நானுமே முழுமையாக பாட்டியைக் கவனித்துக்கொண்டோம். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நினைவு குறைந்து, பேச்சுக் குறைந்து, சம்பந்தமில்லாமால் உளறி, ஒரு கட்டத்தில் அதுவும் நின்று, பதிமூன்று வருடங்களுக்கு முன்பு, தைப்பூசம் அன்று அதிகாலையில் எனது கைகளில் தரப்பட்ட இரண்டாவது ஸ்பூன் தண்ணீரை தொண்டைக்குழியிலேயே நிறுத்திவிட்டு, இயற்கையுடன் கலந்தார்.

 

சொல்ல முடியாத பெருந்துயரத்தை சுமந்து திரிந்த நாட்களின் ஆரம்பத்தில், மனதை இலகுவாக்குவதற்காக முதன் முறையாக இணையத்திற்கு வந்தேன்.

இன்றும், எந்தவித எதிர்பார்ப்புமின்றி அன்பாலும், அக்கறையாலும் நிரம்பிய நல்ல இதயங்களை சந்திக்க நேர்கையில் எல்லாம், என் பாட்டி அவருடைய பணியை சிலருக்கு பிரித்துக் கொடுத்து விட்டே சென்றிருக்கிறாரோ என நினைப்பது உண்டு. :)